«Բարսելոնա»-«Սևիլյա» հանդիպումը հերթական անգամ ապացուցեց, որ «կապտանռնագույնները» ֆուտբոլի պատմության մեջ առանձնանում են 4-3-3-ի լավագույն կիրառմամբ:
Մինչև «Սևիլյայի» հետ հանդիպմանն անցնելը փոքրիկ անդրադարձ կատարեմ 4-3-3-ի ձևաևորմանը: Սխեման ասպարեզ է եկել այն ժամանակահատվածում, երբ խորապես զարգացած էր կիսապաշտպանական ֆուտբոլը և մարզիչների գրատախտակներին ավելի հաճախ հայտնվում էր 3-4-3 դասավորությունը:
Առաջին երկու տարիներին բոլորը զարմանքով էին նայում այն փաստին, որ կիսապաշտպանական գծում լինելու է «ընդամենը» 3 ֆուտբոլիստ: Մինչ այդ համաշխարհային ֆուտբոլում ոչ մի թիմ խաղադաշտ դուրս չէր եկել 3 կիսապաշտպաններով: Մինչ այժմ էլ 4-3-3-ով խաղալիս թիմերը բավականին շատ դժվարություններ են ունենում:
Մարզիչները կարծում են, որ յուրաքանչյուր դիրքում(պաշտպանություն-կիսապաշտպանություն-հարձակում) գրեթե հավասար ֆուտբոլիստների առկայությունը կառաջացնի բալանս, սակայն... անցել է գրեթե մեկ դար, իսկ գրանդ թիմերը դժվարանում են կիրառել 4-3-3 տակտիկան. ո՞րն է առեղծվածը. Առաջին և գլխավոր նախապայմանը համաշխարհային ֆուտբոլում եղանակ փոխող կիսապաշտպանների առկայությունն է, իսկ Բարսելոնան վերջիններիս պակասը չունի(Ինյեստա-Բուսկետս-Չավի):
Բարձրակարգ կիսապաշտպաններից զատ պետք է ունենալ այնպիսի կենտրոնական պաշտպաններ, ովքեր լավագույնս կարող են փակել եզրերը, քանի որ 4-3-3-ում տեղ է տրված եզրային պաշտպանների՝ դաշտի ողջ երկայնքով գործելուն: Վերլուծելով Ալվեշի, Ալբայի, Պիկեի և Պույոլի խաղը՝ հասկանում ենք, թե ինչու է հաջողվում «Բարսելոնային» լավագույնս կիրառել 4-3-3 ձևաչափը:
«Սևիլյայի» դեմ խաղում տեսանք դասական 4-3-3-ի մի փոքր այլ տարբերակ. Ալվեշի՝ ավելի շատ կիսապաշտպանական դիրքը Անդրես Ինյեստային, այնուհետև էլ Սեսկ Ֆաբրեգասին թույլ էր տալիս ավելի կենտրոն տեղաշարժվել, որը մրցակցի ֆուտբոլիստների մոտ խառնաշփոթ էր առաջացնում անգամ կիսադաշտի գծի մոտ:
4-3-3-ի բացասական կողմը պաշտպանությանը միտված ֆուտբոլիստների սակավությունն է, քանի որ պաշտպանների՝ եզրերից միանալու պարագայում պաշտպանությունում մնում է ընդամենը 2 ֆուտբոլիստ: Հենց այս բացթողնման ոչ ճիշտ շտկումն էլ դարձավ ընդունած 2 գոլերի պատճառ:
